Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου
PlaybackΣιχαίνομαι να επαναλάβω το «εγώ σας τά ’λεγα», αλλά για μια σειρά λόγων πρέπει να το κάνω. Δεν έχει υπάρξει Εν Λευκώ που με επιχειρήματα (χωρίς να «κινδυνολογώ», όπως με κατηγορούσαν οι «αισιόδοξοι») να μην προβλέπω τα όσα γίνονται σήμερα. Οι παλιοί αναγνώστες το ξέρουν, οι περισσότεροι νέοι ζουν -ακόμη- στην πρασινογάλανη φούσκα, νομίζοντας ότι ο «λαός» θα συνεχίσει να ψωνίζει κομπρέσορ και τούρμπο, και μια νέα, μεγάλη κατηγορία δεν έχει καταλάβει τι την περιμένει. Έχει κάποια αξία να το επαναλάβω; Έχει. Μεγάλη. Τεράστια. Καθοριστική, γιατί πώς γίνεται ένας «τεχνολάγνος» (όπως με αποκαλούν κάποιοι στα blog) να «βλέπει» τι έρχεται, και οι πέντε που κυβέρνησαν τη χώρα από τις «18 Οχτώβρη» μέχρι σήμερα να μην ξέρουν, να προσποιούνται πως δεν ξέρουν, να μην έχουν καταλάβει την τύφλα τους; Οι Ανδρέας Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Κώστας Σημίτης, Κώστας Καραμανλής, Γιωργάκης Παπανδρέου είναι υπεύθυνοι για το γονάτισμα και το ξεπούλημα της Ελλάδας, και δεν είναι ο «λαός», όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε τα χρυσά παπαγαλάκια της εξουσίας. Ο λαός λέει πως το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι. Βρόμισε -και ακόμη βρομάει-, γιατί δίνει το παράδειγμα και το ρυθμό, επιλέγει τα μικρότερα (κεφάλια), δίνει υποσχέσεις που δεν μπορεί ή δε θέλει να τηρήσει, κάνει εθνικές και διεθνείς συμφωνίες, πουλάει κι αγοράζει όπλα και βιστονίδες, τα πιάνει από τη ζίμενς, τα χώνει στη βόνταφον και τα κάνει «βίλες» στη Μύκονο και ξαπλώστρες στην Ψαρού. Αυτό το κεφάλι βλέπει ο λαός. Αν είναι σάπιο, σαπίζει το σύστημα, και αυτό σαπίζει λαό και χώρα. Είναι πολλοί αυτοί που τό ’λεγαν και τό ’γραφαν, αλλά ο λόγος τους δεν ακουγόταν. Το Σύστημα της Μίζας και της Συναλλαγής τους χαρακτήριζε «γραφικούς», «κινδυνολόγους», «απαισιόδοξους», «εθνικιστές». Τους έβαζε στο περιθώριο, τους απαγόρευε το δημόσιο λόγο και, αν δε συμμορφώνονταν προς τας υποδείξεις, τους κατέστρεφε. Ο λόγος και οι ανησυχίες τους αποδείχτηκαν προφητικά, αλλά το έγκλημα συντελέστηκε, και οι επιχειρηματικές και κομματικές βδέλλες ήπιαν το αίμα της Ελλάδας. Σήμερα το «σύστημα» παριστάνει ότι εφαρμόζει πρόγραμμα σταθερότητας και, σαν την Ελληνίτσα του αξέχαστου Μέντη Μποσταντζόγλου, περιφέρεται στα διεθνή fora ζητώντας δανεικά από τους διακορευτές της! Από την Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή (με δανεικά) μέχρι το «Τσοβόλα, Δώσ ’τα Όλα» (τα δανεικά) και από τις Ακόμα Καλύτερες Ημέρες (με δανεικά) μέχρι τον Εκσυγχρονισμό, την Επανίδρυση του Κράτους και την... OpenGov (με δανεικά), τα εν λόγω άτομα (και κάποιες τσόντες) οδήγησαν την Ελλάδα στην αγκαλιά του ΔΝΤ, του Μηχανισμού και του Σουλτάνου. Με τις αποφάσεις και τις παραλείψεις οι Πέντε έφτασαν το δημόσιο χρέος στα 273,400 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τα κυβερνητικά στοιχεία, ή στα 340 δισ., σύμφωνα με άλλα κυβερνητικά στοιχεία. Σε ρεπουσοδραγώνεια ελληνικά, και, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, αυτό σημαίνει ότι το χρέος είναι μεγαλύτερο από το ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) και φτάνει στο 115,1% της αξίας όλων των προϊόντων και υπηρεσιών που παρήγαγε η χώρα το 2009. Οι ίδιοι (ανεξάρτητοι) παρατηρητές λένε ότι ως απόλυτος αριθμός θα μεγαλώνει τα επόμενα χρόνια (οι τόκοι το αυξάνουν 6% ετησίως) και ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, με δεδομένο το θάνατο της αγοράς. Ορισμένοι το ανεβάζουν στα 600 δισ., άλλοι στο 1 τρισ., προσθέτοντας τα δάνεια του ιδιωτικού τομέα. Εάν ένας περιπτεράς, εβγατζής, φούρναρης κρατάει διπλά βιβλία, πάει φυλακή. Όταν το ίδιο το μπορντέλο κρατάει διπλά βιβλία, αναθεωρώντας τρεις, τέσσερις, πέντε και έξι φορές το έλλειμμα (άρα και το συνολικό χρέος), το Κόμμα χάνει τις εκλογές και ο «πρωθυπουργός» ιδιωτεύει στο Καστρί, στη Ραφήνα, στη Γλυφάδα, στο Κολωνάκι. Μόλις περάσει λίγος καιρός, και με βάση τις αρχές της Οικογενειοκρατίας και των επιλογών του Λευκού Οίκου, ο ίδιος, ο γιος, η κόρη, και το avatar του, επανέρχεται ως «σωτήρας» για να «σώσει» ό,τι κατάστρεψε ο προηγούμενος. Το αισχρό είναι ότι ζητάει απ’ το λαό να συμβάλει στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της οικονομίας που ο ίδιος, ο μπαμπάς ή ο παππούς του διέλυσε. Καλό; Τέλειο; Εγώ μια χαρά το βρίσκω, και θα ήθελα να είμαι πρωθυπουργός και, μόλις χάσω τις εκλογές, να βρω δουλειά ως Πρόεδρος της Νεοφιλελεύθερης ή της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, του ΟΑΣΕ, Πρόεδρος της ΕΕ (ξέρει κανείς τι είναι το «ρομπάι»;) ή τίποτα απ’ αυτά, και να μείνω Prince Νικόλαος, Princess Ντορολίζα, Duke Κυριάκος ή Count Αντρίκος. Όλα είναι (από οικονομική άποψη) καλύτερα από το να είμαι Καββαθάς. Κρατώντας διπλά βιβλία οι κυβερνήσεις αναθεωρούσαν και έκρυβαν το έλλειμμα και παραπλανούσαν τους ψηφοφόρους και την Eurostat, η οποία, κατά έναν περίεργο τρόπο, έκανε τα στραβά μάτια! Οι εξειδικευμένοι στα οικονομικά έχουν καταγράψει με κάθε λεπτομέρεια την πορεία του χρέους από τη «Μεταπολίτευση» μέχρι σήμερα, και, αν κάποιος από εσάς θέλει να τη δει, δεν έχει παρά να πληκτρολογήσει «Ελλάδα δημόσιο χρέος» σε μια μηχανή αναζήτησης. Το 1975 αναλογούσε στο 24,7% του ΑΕΠ. Το 1980 ήταν στο 28,6%. Το 1990 τριπλασιάστηκε στο 80,7%. Δεν περνούν τρία χρόνια, και για πρώτη φορά ξεπέρασε το 100%. Το 1993 ανήλθε στο 111,6%, το ’97 έφτασε το 101,8% και τώρα ετοιμάζεται να ξεπεράσει το... 115%. Δε χρειάζεται, νομίζω, να εξηγήσω γιατί τα Ερπετοειδή των Βρυξελών άρχισαν να μιλούν για «ελεγχόμενη χρεοκοπία» και έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη!
Pause
Και τώρα τι; Όλοι αναρωτιούνται «πού πάει το πράγμα», αλλά λίγοι έχουν απάντηση. Όπως δήλωσε ο Πρωθυπουργός στην ισπανική «Ελ Παΐς», η Ελλάδα «δεν είναι ανάγκη να προβεί σε στάση πληρωμών, αναδιαπραγμάτευση του χρέους και να βγει απ’ την Ευρωζώνη», διότι «τα 110 δισ. του Μηχανισμού αρκούν για να βγει απ’ την κρίση». Καταπληκτικό; Ναι. Η Ελλάδα δανείζεται για να πληρώσει... δάνεια για να βγει απ’ την κρίση! Ή εγώ είμαι χαζός ή ο Πρωθυπουργός με θεωρεί ηλίθιο, γιατί πώς είναι δυνατόν να γλιτώσεις τη φωτιά πηδώντας από τον 200ό όροφο; Σύμφωνα με το Γεώργιο το Β΄ Παπανδρέου το Γ΄, μπορείς. Pause, λοιπόν, ύστερα από 40 χρόνια και για τους 4Τ, που πρέπει να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους και να εφοδιαστούν με «παραπέντε», αλλιώς θα ακολουθήσουν την Ελληνίτσα στο κενό. Ωραία εικόνα. Ο «¶νθρωπος που Δεν Υπήρξε» (εγώ) με τον «¶νθρωπο που Δεν Ήξερε» (ΓΑΠ). Θα πείτε, υπάρχει η παραοικονομία, που, σύμφωνα με έρευνα του πανεπιστημίου του Λιντς της Αυστρίας, ξεπερνά το 25%. Μόνο; Κοντά στο 40% το βλέπω. Αυτό είναι αλεξίπτωτο πλαγιάς, με το οποίο μπορεί άνετα να κάνει μερσεντοπορία, και καγιενοπορία, και βισοβανδηπορία για πέντε, έξι χρόνια ακόμα. Μετά θα επιστρέψει στη ζεστή αγκαλιά της Μητέρας Πατρίδας, τα τσιφτετέλια θα πάρουν τη θέση που τους αξίζει και ο Theo δε θα έχει τύψεις όταν θα παραγγέλνει οπλικά συστήματα. Το -ρητορικό- ερώτημα είναι τι θα γίνει στο μεσοδιάστημα. Με «τρόμο» βλέπουμε ότι η αγορά αυτοκινήτου παρουσιάζει πτώση 55%, πράγμα που σημαίνει ότι την ίδια και μεγαλύτερη θα σημειώσουν τα διαφημιστικά έσοδα στους 4Τ - για να μην αναφερθώ στα άλλα περιοδικά του «χώρου», που θυμίζουν Οικογένεια Adams. Το σενάριο θα μπορούσε να είναι (αδύνατο να απαλλαγώ απ’ τις εμμονές μου) ταινία του Ridley Scott όπου ο Rutger Hauer (που υποδύεται τη ρεπλίκα) επιστρέφει απ’ τους εξωπλανήτες και σκοτώνει το Δημιουργό του, οτιδήποτε κι αν αυτό σημαίνει για σινεφίλ και αναγνώστες. Όποιος είπε ότι μοιάζω με τον Hauer να εγκαταλείψει τώρα την αίθουσα. Τι έλεγα; Ναι... Για τον Οκτώβριο και τα 40ά μας γενέθλια, που, αν μας κάνουν έξωση (από την Ευρωζώνη) και επιστρέψει ο «Πιμί με τη Δραχμή», μάλλον θα γιορτάσουμε γενέθλια και κηδεία μαζί, αλλά, όπως λέει ο Πολ Τζερούλανος, «ας κοιτάξουμε την ημέρα μετά» (the day after), και όχι «την επομένη», όπως λέμε στα ελληνικά. Ποία, όμως, η day after; Ποία θα είναι η πατρίδα; Μήπως εκείνη που τραγουδάει το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη; Μπας κι είναι οι κάμποι, τα βουνά; Μπας κι είναι η Δραγώνα; Κανείς (εκτός από τον Στρος Καν κι... εμένα) δε γνωρίζει ποια θα είναι η εικόνα μετά την «αξιολόγηση» του ΔΝΤ και του Μηχανισμού (των Αντικυθήρων). Σίγουρα δε θα είναι «άσπαρτα ψηλά βουνά κι ήλιος που χρυσολάμπει», γιατί αυτά πέθαναν μαζί με τις ελπίδες μας, και η χώρα απλώς δεν υφίσταται, κι ας λέει ο Πρωθυπουργός πως το ταξίδι στην Ιθάκη μόλις αρχίζει. Στην ¶γκυρα ίσως!
Play
Σας είπα; Δε σας είπα, αφού συναντιόμαστε μία φορά το μήνα! Καθυστερημένα οφείλω να ανακοινώσω τη συντριβή μου που δεν οδήγησα (στη Χαλκιδική) την καινούργια Καγιέν, που είναι κατά 140 κιλά ελαφρύτερη από την παλιά, ως «οικολογική» προσφορά στο Διεθνές Κίνημα για τη Σωτηρία του Πλανήτη από την Επίθεση των Κλώνων. Το ίδιο επειδή δεν ενημερώθηκα (το έκανα, αλλά what the fuck) για τα 14 νέα μοντέλα που η VW θα παρουσιάσει το 2012. Οι περιπτώσεις είναι δύο από τις εκατοντάδες που με βασανίζουν. Για παράδειγμα, το ότι δε βρήκα την ευκαιρία να οδηγήσω τη Mercedes SLS, GLS, BLS, μπορεί και HesLS, απασχολημένος καθώς ήμουν α. να τρέχω σε δικηγόρους και δικαστήρια για να αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας και β. να κόψω μισθούς, συντάξεις και συμμετοχές ασφαλιστικών ταμείων σε νοσήλια και φάρμακα. Καλά, με ανακαλεί στην τάξη η φωνή της -αυτοκινητιστικής μου- συνείδησης. Είναι δυνατόν να ξεχνάς το όνομα της πιο γρήγορης και πιο ακριβής «μερσεντέ»; Εσύ, ένας «εραστής της αυτοκίνησης», μιλάς απαξιωτικά για το blood diamond των €300.000; Δε σκέφτεσαι ότι, εκτός απ’ το να στενοχωρήσεις την ¶ντζελα, μπορεί η αντιπροσωπία να σου «κόψει τη διαφήμιση»; Μπρρρρ! Υπάρχει άραγε ζωή μετά τις SLS, Tahoe και Hummer; Αξίζει να ζεις χωρίς μαύρη, ματ Porsche; Καίρια ερωτήματα, από τα οποία εξαρτώνται το μέλλον του περιοδικού, η ύπαρξη των Τ.Ε. και του Έθνους! Για να μη σας αγχώνω, μιας και προσπάθειά μας είναι, όπως λένε οι ακατοίκητοι της TV, «να περνάμε καλά», δε θα συνεχίσω με απαισιόδοξες προβλέψεις, αλλά θα δω την καλή πλευρά της ζωής, the bright side of life, για να καταλαβαίνουν και τα παιδιά της Διασποράς. Η καλή πλευρά είναι ότι πήγα στο «Thalassa» (Βανδή), στο Badminton (Evita), έφαγα στη μάπα Ιωαννίδου, Τάμτα και Δήμητρα, αναγέννησα τις ελπίδες μου με Αλεξανδράτου και Ντούβλη, πήγα Κριτική Επιτροπή στο Dancing with the Simpsons, είδα άρχοντες με κοχίμπα στο Club Arxontovizita, αλλά, παρά το πολιτιστικό λουτρό, μια σειρά από χαμένες ευκαιρίες με έκανε να αμφιβάλλω για το μέλλον μου, που είναι κάθε άλλο παρά ρόδινο. Το γιατί μπορείτε να το αναζητήσετε (σαν mind game) στις γραμμές των κειμένων μου στο περιοδικό και στα ιστολόγια www.kavathas.gr και http://kavvathas.wordpress.com Δεν το λέω επειδή ενδιαφέρει κάποιον, εκτός ίσως από εκείνους που καταλαβαίνουν τη ματαιότητα της ζωής και τη μοναξιά του αποσυνάγωγου, αλλά επειδή οι ημέρες είναι πιο πονηρές από ποτέ και η Αποκάλυψη πλησιάζει. Όχι του Ιωάννου, αλλά του Τεχνολογικού και Οικονομικού Μεσαίωνα, που Ερασιτέχνες (και επαγγελματίες) Προδότες επιφύλαξαν στο λαό. Βαριές κουβέντες, αλλά αληθινές, ιδιαίτερα όταν λέγονται από κάποιον που α. δεν προσκλήθηκε (απ’ τον Αντωνάκη) στα εγκαίνια του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης (sniff) και β. αναγκάζεται να πουλήσει το Καγιέν του λόγω της πουτάνας της κρίσης, που, όπως λένε αρμανισμένα τσογλάνια, είναι «προσωρινή» και σύντομα θα δούμε (πάλι) Ακόμα Καλύτερες Ημέρες. Με λίγα λόγια, τους τελευταίους μήνες το επαγγελματικό και κοσμικό προφίλ μου ακολούθησαν την κατά 55% πτώση της αγοράς αυτοκινήτου. Θεέ μου, είπα στη Σοφία. Πώς θα πάμε διακοπές στις Μαλδίβες, στο Μαυρίκιο και στο Σεν Μπαρτ, αν οι 4ΤΡΟΧΟΙ και τα άλλα περιοδικά των Τεχνικών Εκδόσεων δεν έχουν έσοδα από διαφήμιση και κυκλοφορία και ο κόσμος αγοράζει γάλα, αντί για περιοδικά. Μη φοβάσαι, είπε. Όταν η εταιρεία μπήκε στο Χρηματιστήριο η μετοχή έκανε 23.000 δραχμές, και σήμερα την ψωνίζουμε (για να βγούμε) προς 0,50 ούρω. Προς τι, λοιπόν, ο πόνος και ο αλληλοσπαραγμός, όπως έλεγε ο μακαρίτης ο Λογοθετίδης. Μα, εμείς χάσαμε όσα είχαμε για να τη στηρίξουμε, και δεν πουλήσαμε ούτε μία, είπα, αλλά η φωνή μου χάθηκε από το θόρυβο των τηλεοπτικών παράθυρων, όπου ασώματες κεφαλές έκαναν τραχανοπλαγιάδικο χιούμορ και new age δημοσιογραφία.
Fast Forward
Θέλω να παρουσιάσω μια δέσμη μέτρων που πρόκειται να λάβω για να αντιμετωπίσω την οικτρή κατάσταση που φέραμε την Ελλάδα εμείς οι πολίτες. Ύστερα από 50 χρόνια διακυβέρνησης με γαλάζιο, πράσινο και -για ένα μικρό διάστημα- γαλαζιοσομόν κουστούμι (δεν αναφέρω το χακί, διότι τότε κατεβάσαμε τα τανκς και καταλύσαμε τη Δημοκρατία), πετύχαμε (ως Λαός) το ακατόρθωτο: δανειστήκαμε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, με αποτέλεσμα να φέρουμε τους πολιτικούς στη δεινή θέση που βρίσκονται σήμερα! Κανείς, εκτός από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το Β΄ και το Γεώργιο Παπανδρέου το Γ΄ (και λιγότερο το Δημήτρη -Η1Μ1- Αβραμόπουλο), δεν μπορεί να καταλάβει τι πέρασαν -και ακόμη περνάνε- οι ηγέτες της Ελληνίτσας. Θα αναφέρω παραδείγματα ηγετών που εφάρμοσαν εγκληματικές πολιτικές υπό την απειλή βασανιστηρίων από τον ελληνικό λαό. Όσο αναίσθητοι κι αν είμαστε, ορισμένοι από εμάς θυμόμαστε το μαρτύριο της σταγόνας που υποβάλαμε τον Εθνάρχη για να ικανοποιήσει το αίτημα της αντιπαροχής. Ένας από τους λόγους που έφυγε απ’ την Ελλάδα ήταν ο πόνος που ένιωθε όταν έβλεπε το πολεοδομικό κτήνος που τον υποχρεώσαμε να δημιουργήσει! Θα θυμάστε, επίσης, ότι υποχρεώσαμε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη σε Αποστασία. Ήταν τότε που κατεβάσαμε τα τανκς στους δρόμους και στείλαμε τους σωτήρες μας εξορία. Η πράξη μας αυτή είναι από τα πλέον μελανά σημεία της ιστορίας μας, αφού εκείνη την ημέρα οι πολιτικοί, το παλάτι, η CIA και η Intelligence Service είχαν συγκεντρωθεί στο «Grande Bretagne» και προσπαθούσαν να μας σώσουν από τον... εαυτό μας!
Θα περίμενε κανείς ότι μετά την πτώση της δικτατορίας που επιβάλαμε ημείς αυτοπροσώπως, οι πολιτικοί θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ελεύθερα, αλλά ου. Με την αποκατάσταση φέραμε -με το ζόρι- τον Καραμανλή από το Παρίσι και τον αναγκάσαμε να δανειστεί εκατοντάδες δισεκατομμύρια δραχμές για να φτιάξει δρόμους, γεφύρια και τη Λεωφόρο Συγγρού, για να υποδεχτούμε τον Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν. Όπως ήταν φυσικό, οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές. Έχοντας καλομάθει με τα βασανιστήρια, βάλαμε στο κρεβάτι του Προκρούστη τον Ανδρέα τον Α΄ Παπανδρέου το Β΄ και τον αναγκάσαμε, εκτός από το να βαδίσει τον Τρίτο Δρόμο προς το Σοσιαλισμό, να μελετήσει Σεν Σιμόν, να λάβει μέρος στο Κίνημα των Αδεσμεύτων και -το χειρότερο- να δανειστεί (πάντα με το πιστόλι στον κρόταφο) εκατοντάδες δισεκατομμύρια από τις ξένες τράπεζες για να αυξήσει τις συντάξεις μας και να φτιάξει την Τράπεζα Κρήτης. Ήταν η ογκούμενη πίεση του λαού που έκανε πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Σημίτη, τον οποίο αναγκάσαμε (πάντα με το πιστόλι στον κρόταφο) να μας υποσχεθεί Ακόμα Καλύτερες Ημέρες και, καπάκι, Εκσυγχρονισμό του Κράτους. Το στενό μας μαρκάρισμα αποσυντόνισε το προεδρικό και το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα να χάσει την ισορροπία του και να πέσει. Πριν πέσει, όμως, αναγκάσαμε το Gollum να διοργανώσει τους Ολυμπιακούς και να δανειστεί ακόμα μερικά δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία χρησιμοποιήσαμε για να ψωνίσουμε μερσεντέ, τζιπούρες, καγιέ και μπέμπες - για να μην αναφερθώ στις φεράρι και στις μπέντλι κοντινένταλ.
Πάντα ως ανάδελφος και αχόρταγος λαός, διώξαμε το Gollum και μία μέρα ομάδα καλά εκπαιδευμένων πολιτών περικύκλωσε το σπίτι του Καραμανλή του Μικρού και τον μετέφερε (με δεμένα μάτια) στο Μέγαρο Μαξίμου. Εκεί Επιτροπή Πολιτών της Τρίτης Κομμούνας Εκάλης τον υποχρέωσε να αφήσει το PlayStation και να κυβερνήσει τη χώρα για 5,5 (ή μήπως 6,5;) χρόνια. Πριν από 105 ημέρες, και ενώ ο Καραμανλής ο Μικρός ήταν έτοιμος να μας γλιτώσει από την οικονομική και κοινωνική καταστροφή, η ίδια ομάδα συνέλαβε το Γεώργιο το Β΄ Παπανδρέου το Γ΄ τη στιγμή που έκανε κανόε-καγιάκ και, αφού τον έδεσε χειροπόδαρα, του απαλλοτρίωσε το κανό, το ποδήλατο και το skateboard, για να μην μπορεί να φύγει. Μετά του αναθέσαμε να Αλλάξουμε ή να Βουλιάξουμε. Τι να κάνει, όμως, ο άνθρωπος όταν έχει να κάνει με ένα λαό (εμάς) που από το 1945 μέχρι σήμερα δεν άφησε τίποτα όρθιο; Όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις του, συγκρούονται μετωπικά με τους Έλληνες Πολίτες, που, όπως είπα στην αρχή, είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τα δεινά της χώρας. Είναι, λοιπόν, η απαισιοδοξία μου για το μέλλον του ευρώ και της ΕΕ; Είναι τα αχνά, προς το παρόν, σημάδια μιας κρίσης που σιγοβράζει και έχει τα χαρακτηριστικά προ-πολεμικής εποχής; Μπας κι είναι ο Theo, που «νιώθει τύψεις» όταν ψωνίζει όπλα, ο Ταγίπ που δε νιώθει καμία (τύψη) και προχωράει στη συμπαραγωγή του μαχητικού τέταρτης γενιάς, το οποίο θα κάνει (άοπλο) αεροπορικές επιδείξεις στο Αιγαίο, ενώ ο τουρκικός στρατός θα κάνει ασκήσεις διάβασης ποταμών;
Ειλικρινά δεν ξέρω, και ο μόνος που μπορεί να με βοηθήσει, εκτός από τον von Dimitraki Droutsa, τον Αντώνη (Σαμαρά) και το Γιώργο (Καρατζαφέρη), είναι ο ψυχαναλυτής μου (my shrink, dear George).
Τον επισκέφθηκα σήμερα, και αισθάνθηκα ότι μου έφυγε ένα βαρύ βάρος. Για να μην ανησυχείτε, σας διαβεβαιώνω πως τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια. Ούτε πόλεμος θα γίνει, ούτε ομάδες ουτσεκάδων εξοπλίζονται, ούτε ο γενικός δερβέναγας της Ντόιτσε Μπανκ, ¶κερμαν, δίνει στην Ελληνίτσα πιθανότητα 20% να βγει από την κρίση.
“Πραγματικά”, όπως λέει και η θεία Λούκα, όλα είναι στο μυαλό μου, και ο ψυχαναλυτής συνέστησε shopping therapy στου Ζολώτα, στο Μουσείο Γουλανδρή και στο FacTheMall, μιας και, “πραγματικά”, ήδη βλέπω τα βουνά της Ιθάκης.
Αν δε με πιστεύετε, κάντε μια βόλτα στη Ραφήνα και ρωτήστε τον Αναχωρητή και όλους τους διαμορφωτές της Αντεστραμμένης Κοινής Γνώμης, που εδώ και 35 χρόνια αλυχτάνε στα κανάλια λέγοντας ότι ο Κωστάκης τα έκανε καλύτερα απ’ το Γιωργάκη και το Gollum καλύτερα απ’ το Μητσοτάκη, ο Ανδρέας καλύτερα απ’ τον Εθνάρχη, ο Εθνάρχης καλύτερα απ’ το Γέρο και ο Γέρος καλύτερα απ’ τον Κολοκοτρώνη και... Όλοι «ήξεραν καλύτερα», γι’ αυτό, όπως είχα προβλέψει, η Ελληνίτσα επέστρεψε στην αγκαλιά της Μεγάλης Πύλης, υπογράφοντας «22 συμφωνίες». Εμένα, πάντως, δε με πειράζει, και το αυτό ελπίζω να ισχύει και για τις οικογένειες των 120 (;) χειριστών που έδωσαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι το «αρχιπέλαγος»... Με την ευκαιρία, μην ξεχάσω να συγχαρώ το Σουλτάνο Ερντογάν για την πρόταση να πετάνε άοπλα τα τουρκικά και ελληνικά μαχητικά σε όλο το Αιγαίο για να κάνουν «ασκήσεις». Αυτό θα είναι σαν παιδικό παιχνίδι. Παρακαλώ, περάστε... Όχι, εσείς... Επιμένω, εσείς. Και μετά το πέρας των ασκήσεων: ένα φοντανάκι πάνω απ’ την Τζια, που μένει ο Theo; Ένα κουαντρό πάνω απ’ τη Μύκονο, που μένουν οι αρχοντοβίζιτες; Μήπως ένα λουκουμάκι, ένα εκμέκ;
ΥΓ: Γιατί ο Ταγίπ μιλούσε (παντού) τουρκικά και ο Τζέφρι παντού αμερικανικά; Πρέπει να συλλάβω κάποιο υπονοούμενο;
Edit
Με τόσα στο κεφάλι μου, δεν μπόρεσα να γράψω για το Kers της VW και της Mercedes, και το σπονδυλαρθρωτό πλαίσιο της KFM (KrauttenFisherMotorwerke - δεν υπάρχει, αλλά θα μπορούσε να), παρόλο που τις βραδινές ώρες τις περνάω σκαλίζοντας και διαβάζοντας τα πάντα για την τεχνολογία της αυτοκίνησης και της αεροναυτικής. Και δεν το κάνω γιατί -εδώ και χρόνια- σταμάτησα να πιστεύω στα όνειρα. Όπως γράφω πιο πάνω, το Μπορντέλο δε δίνει σε κανέναν περιθώριο να δημιουργήσει, και ειλικρινά βαρέθηκα να διαφημίζω τα κατορθώματα των ξένων. Αν με ενοχλούν οι ξένοι; Και βέβαια όχι! Φωτεινά παραδείγματα είναι οι άνθρωποι, αλλά οι ορδές των καραγκιόζηδων που κυβέρνησαν την Ελλάδα φρόντισαν να κόψουν τα φτερά του κάθε Έλληνα δημιουργού. Οι -πολύ- παλιοί αναγνώστες θα θυμούνται τα άρθρα ποταμούς που έγραφα για κάθε καινοτομία στην Αυτοκίνηση. Ο ηλίθιος πίστευα ότι με τον τρόπο αυτόν θα προκαλούσα το ενδιαφέρον των «αρμοδίων». Οι αρμόδιοι με «έγραψαν», μερικές δεκάδες χιλιάδες νέοι επέλεξαν το δρόμο τον καλό, αλλά με ένα ένα «κλικ» η νεολαία ανακάλυψε κώλους, βυζιά, μπούτια και σινιέ σώβρακα Makis, Lakis, Pakis και Loulis, και το παιχνίδι χάθηκε εντελώς.
Με την έλευση του Μηχανισμού και του ΔΝΤ, χάθηκαν και τ’ αυτοκίνητα, και το μόνο που μπορεί -και πρέπει- να παρουσιάζει κανείς είναι, πάλι, παραδείγματα. Ένα είναι το νέο Honda CR-Z του chief engineer Motoaki Minowa (το ελληνικό ανάλογο είναι τύποι σαν τους Peter Happiness, Michel De Liapis, John Mandelison, Spiros Vougison, Theo Pagalofsky, Benny Benizeloff και άλλα συντηρητικά και προοδευτικά λουλούδια της Τζουτζίας). Οδηγώντας το υβριδικό CR-Z αισθάνθηκα μια κρυφή ικανοποίηση (για τους Ιάπωνες μηχανικούς, που με σοβαρότητα και ευθύνη προχώρησαν τη συγκεκριμένη τεχνολογία). Είχα καιρό να αισθανθώ πως νους και σώμα «συμφωνούσαν» με ένα αυτοκίνητο. Ο νους γιατί το Honda μου θύμισε τις (παλιές) Lotus του μακαρίτη του Colin Chapman (που είχα την τιμή να γνωρίσω σε έναν αγώνα στο Σίλβερστοουν), το σώμα γιατί υπάκουε και στην πιο αχνή επιθυμία μου. Εκεί που τα... χαλάσαμε είναι στην ορατότητα πίσω, αλλά, όπως είπε και ο Jack Lemon, «nobody is perfect». Με 4κύλινδρο κινητήρα i-VTEC 1.500 κ.εκ. και 122 ίππους ανά 6.000 σ.α.λ., χαμηλό βάρος, πρόγραμμα οδήγησης τριών θέσεων (Sport/Normal/econ), ηλεκτρικό assist από τους συσσωρευτές όπως το Prius, το νέο Honda είναι αυτοκίνητο για τη Νέα Εποχή, ακόμα και στην Ελλάδα, αν δεν αντιμετώπιζε το φάντασμα της χρεοκοπίας. ¶ριστη εντύπωση μου έκανε και το νέο Citroen DS3, που, θυμηθείτε το, πάει για τον τίτλο του Car of the Year. Τι έγινε, ρώτησα το Σ.Χ., αναστήθηκαν οι σχεδιαστές των DS21 και Citroen Maserati; Όχι, αλλά έκαναν μια πολύ σοβαρή προσπάθεια, και, αν σκέφτεστε να επισκεφθείτε έκθεση αυτοκινήτων, δείτε πρώτα τα δύο που μόλις ανέφερα.
Κατά τα άλλα... Αγωγές, εξώδικα, προσβολές, εξευτελισμοί οτιδήποτε τραβάει ένας Έλληνας που είναι απολύτως εν τάξει με τις υποχρεώσεις του. CU?_ K. K.
Replay
Παιχνίδια για τα Χρόνια της Χολέρας (με όλο το σεβασμό στον Γκάμπο)
Α. Το Μηχανικό Λάθος
Πότε ήταν που εσείς, οι παλιότεροι, κάνατε πλάκα με την ιδέα που είχα γράψει ότι ο θάνατος είναι ένα «λάθος», μια μηχανική ανωμαλία; Θαρρώ ήταν το 1982, όταν το έγραψα για πρώτη φορά καταλήγοντας στην... άκρως σοβαρή διαπίστωση, μετά το θάνατο ενός μεγάλου επιστήμονα. Ενώ περπατούσε πάτησε μια μπανάνα, γλίστρησε, έπεσε, χτύπησε στο κεφάλι και... πέθανε. Πώς είναι δυνατόν μια μπανάνα να σκοτώσει, ας πούμε, τον ¶λμπερτ Αϊνστάιν, και ergo η Θεωρία της Γελοιότητας του Θανάτου!
Διαβάζοντας πρόσφατα ότι οι επιστήμονες δημιούργησαν τεχνητό κύτταρο, άρα τεχνητή ζωή, μου φάνηκε απόλυτα φυσικό, και εύχομαι να συνεχίσουν, και σε λίγα χρόνια να κατασκευάσουν ανθρώπους που θα ζουν 500 ή και 1.000 χρόνια, με την προϋπόθεση ότι θα μπορούν να βλέπουν το Γιώργο Αυτιά στην TV. Αυτή θα είναι η light πλευρά. Το heavy stuff θα είναι το σοκ του διεθνούς παπαδαριού, που θα χάσει μαζί το Καλό, το Κακό, τον Παράδεισο και την Κόλαση!
Β. Το Ολογραφικό Σύμπαν
Αν δε με πιστεύετε, βάλτε «σύμπαν», «ολογραφικό», «εικονικό» στο ψαχτήρι μου, και όλο και κάποιο άρθρο θα σας βγάλει που έλεγα πως δεν αποκλείεται το σύμπαν να είναι κάτι σαν το PlayStation 21.0. Ένας «κόσμος» που βρίσκεται μόνο μέσα στο μυαλό μας και που στην πραγματικότητα δεν «υπάρχει». Στην Καθημερινή της 27ης Μαΐου διάβασα άρθρο του Γιάννη Κολοβού που παρουσίαζε τη θεωρία του νευροεπιστήμονα Andrew Newberg που έλεγε ότι ο εγκέφαλός μας κατασκευάζει «πραγματικότητα». Συμφωνώ. Και ο δικός μας κατασκεύασε «πραγματικότητα» τα τελευταία 40 χρόνια, και το αποτέλεσμα θυμίζει το Κουρδιστό Πορτοκάλι.
«Ο ζωντανός τρισδιάστατος κόσμος που αντιλαμβανόμαστε (μέσω των αισθήσεων) είναι στην πραγματικότητα φτιαγμένος από νευροχημικές και νευροηλεκτρικές διεγέρσεις, οι οποίες χρησιμοποιούν τον “έξω κόσμο” για να κατασκευάσουν μια εικόνα μέσα στο ανθρώπινο μυαλό. Αυτή είναι η βασική αρχή της επιστήμης του εγκεφάλου και αντικείμενό της το πώς εφάπτονται όλα αυτά στον εγκέφαλο. Εκεί όπου όλα είναι έννοιες - κάτι τέτοιο είναι και ο Θεός...» Andrew Newberg
Γ. Ο Μηχανισμός (των Αντικυθήρων)
Σημείωση: Το για τον Ιούλιο, τον Αύγουστο, το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, γιατί μετά το δυναμικό πεδίο του Ολογραφικού Σύμπαντος αλλάζει πολικότητα και γαμ***στε τα.
ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΚΤΥΩΜΕΝΟΙ
1. Ακούγοντας το Γεώργιο Τσολάκογλου... συγγνώμη, Παπανδρέου το Νεώτερο να ανακοινώνει τη σωτηρία της πατρίδος μέσω αρωγής του ΔΝΤ και το Θ. Πάγκαλο («κόκκινες γραμμές βάζεις μόνο από θέση ισχύος») να δίνει νέο νόημα στο «είμαστε αδιαπραγμάτευτοι», το μυαλό του πολίτη ταξιδεύει μελαγχολικά στους διαδικτυακούς βοσκότοπους του Open Government, εκεί όπου κάποιοι επαγγέλλονταν τη γέννηση μιας Συμμετοχικής Δημοκρατίας. Στη συνέχεια πάει λίγα χρόνια πίσω, στους διθυράμβους του Τύπου για το Πλανητικό Έθνος του Ίντερνετ, το μέλλον του οποίου εκείνος, ο πολίτης-χρήστης, «κρατούσε στα χέρια του». Βλέποντας σήμερα τη διελκυστίνδα μετατροπής του ιδίου και των συμπολιτών του σε φτηνό εργατικό δυναμικό, συνειδητοποιεί ότι δύο τινά συμβαίνουν: Ή η καταστροφή οφείλεται σε... δικούς του λάθος χειρισμούς ή κάποιοι του έχουν παίξει πολύ άσχημο παιχνίδι... Και ότι, στη δεύτερη περίπτωση, η μόνη ελευθερία που όντως απολαμβάνει είναι το δικαίωμά του να ωρύεται από κάποια κερκίδα. Όπως η πλανητικών διαστάσεων που του παρέχει το Διαδίκτυο.
2. Η διαφήμιση της Cosmote («Μπες, μπες, μπες...») σοκάρει με την επιθετική κακογουστιά της, και όχι μόνο. Το αφύσικο γλωσσικό υβρίδιο είναι προάγγελος (καθρέπτης;) δικής μας μετάλλαξης. Το πρόσχημα της επικοινωνίας έχει εξανεμισθεί, ο κόσμος του Διαδικτύου αποκαλύπτεται πανηγυρικά ως spettacolo. Η ιδέα αφορά την «κάλυψη» της τελευταίας σπιθαμής πατρίου εδάφους. Όμως, η χορωδία της Αποκάλυψης δεν έρχεται από το εσωτερικό της χώρας. Έρχεται απ’ έξω. Το μήνυμα έχει την αποφορά «εκπολιτιστικής» απόβασης. Οι gospel singer είναι ιντερνετικοί Κολόμβοι ντυμένοι στα χρυσά, η παραλία παραπέμπει στις Μπαχάμες του 15ου αιώνα, εμείς είμαστε οι σύγχρονοι ¶ραουακ.
Οι δύσμοιροι Ινδιάνοι είχαν υποδεχτεί σαν θεούς τον απεσταλμένο του Ισπανού μονάρχη και τη συμμορία του. Κλείνοντας το πρώτο μήνυμα προς τον Φερδινάνδο της Αραγονίας, ύστερα από σύντομη περιγραφή των αυτοχθόνων, ο Χριστόφορος Κολόμβος επεσήμαινε: «θα ήταν ιδανικοί υπηρέτες... με 50 άνδρες θα μπορούσαμε να τους υποτάξουμε όλους και να τους αναγκάσουμε να κάνουν ό,τι θέλουμε».
Σήμερα, για το ίδιο πράγμα, ένα smartphone είναι αρκετό.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗΣ
[email protected]